Κώστας Καββαθάς
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣTA EN ΔΗΜΩ
Αντώνης Τρίτσης: Το τέλος των ονείρων
Τα σοβαρά θέματα στη συνεδρίαση του Δημοτικού
Συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων είχαν τελειώσει και η
διαδικασία είχε περάσει στο στάδιο της άσκοπης,
μικροκομματικής αντιπαράθεσης για κάποιο ασήμαντο
θέμα που κανείς πιά δεν θυμάται και κανέναν, εκτός
από τους κομματικούς εκπροσώπους, δεν ενδιέφερε. Τα
πνεύματα είχαν οξυνθεί, η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη
από τους βαρείς χαρακτηρισμούς και τις άσκοπες
επαναλήψεις από δημοτικούς συμβούλους που φαίνεται
ότι είχαν όλο το χρόνο το κόσμου στη διάθεσή τους. O
Δήμαρχος Αθηναίων, ο Αντώνης Τρίτσης, παρακολουθούσε
τη _διαμάχη_ χαμογελώντας ελαφρά κάτω από το
Μακρυγιάννειο μουστάκι του κι εγώ, δημοτικός
σύμβουλος χάρη στη πρόσκληση που μου είχε απευθύνει ο
Αντώνης και στην τιμή που μου έκαναν οι αναγνώστες
των 4T να με ψηφίσουν, τον παρακολουθούσα σιωπηλός
απ_ τη θέση μου. Κάποια στιγμή τα βλέμματά μας
διασταυρώθηκαν και το χαμόγελο του Αντώνη Τρίτση
πλάτυνε. Σηκώθηκε απ_ τη θέση του, ήλθε κοντά μας και
σιγανά για να μην ακουστεί απ_ τους άλλους είπε:
_Πνίγομαι... Δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. Εδώ
ο κόσμος χάνεται κι εμείς ασχολούμεθα με ανοησίες_.
Τον κοίταξα και είπα: _Πάμε κάπου να μιλήσουμε για το
...μέλλον μας;_.
_Σε πέντε στο γραφείο μου_, απάντησε ο Αντώνης και σε
λίγο βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά (γιατί είχαν
υπάρξει κι άλλες) σ_ ένα μπαράκι στην αγαπημένη του
(και δική μου μια κι εκεί μεγάλωσα) συνοικία του
Μετς. Για τις επόμενες τρεις ώρες μιλούσε ασταμάτητα
για τα προβλήματα που βρήκε στο Δήμο, για τα σχέδια
και τα όνειρά του, για το πώς και ποιοί θά _πρεπε να
τ_ αντιμετωπίσουν. Κι εγώ τον παρακολουθούσα
παρασυρμένος από τον ενθουσιασμό, τη ζωντανή του
φαντασία, το χιούμορ, την _παιδική_ του αθωότητα και
την
-αιθεροβάμονα- πίστη του ότι μπορούσε να αλλάξει το
πρόσωπο της Αθήνας αν η κυβέρνηση (και συγκεκριμένα ο
πρωθυπουργός) τον βοηθούσε ν_ αντιμετωπίσει τα
πιεστικά οικονομικά πρόβλήματα που βάραιναν το Δήμο
Αθηναίων (κάτι που δεν έγινε ποτέ).
_Πώς θα τα βγάλεις πέρα με τις συντεχνίες;_ τον
ρωτούσα. _Πώς θα μπορέσεις ν_ αλλάξεις νοοτροπίες, να
συνεπάρεις, να κινήσεις το Μονόλιθο που λέγεται Δήμος
Αθηναίων; Πώς θα κάνεις 9.000 ανθρώπους να εργαστούν
για ένα σκοπό όταν, χρόνια τώρα, οι περισσότεροι
έχουν μάθει να κάθονται, να _αρρωσταίνουν_, να
αποφεύγουν τις ευθύνες, να σκέπτονται σαν συνοικιακοί
μπακάληδες;_
_Όλα θα γίνουν_ απαντούσε ο Αντώνης, _φτάνει να
εργαστούμε σκληρά και να μη δεχόμαστε το όχι σαν
απάντηση_.
_Και τα χρήματα... Πού θα βρεθούν τα δισεκατομμύρια
που χρειάζονται για τα έργα που θέλουμε να κάνουμε;_
τον ρωτούσα κι εκείνος απαντούσε πως, αν δεν τα
βρίσκαμε από την κυβέρνηση, υπήρχαν πάντα τα
Κοινοτικά ταμεία που χρηματοδοτούσαν έργα φτάνει να
είναι καλά μελετημένα και αιτιολογημένα.
_Συνεργάσου με τον Αλέξανδρο τον Τριποδάκη για να
κάνετε στην περιοχή του Γκαζιού το Κέντρο
Εφαρμοσμένης Τεχνολογίας που χρόνια τώρα ονειρεύεσαι.
H EOK είναι έτοιμη να το χρηματοδοτήσει_.
_Μα, οι κάτοικοι αντιδρούν. Λένε ότι η δημιουργία του
θα ...επιβαρύνει την περιοχή_.
_Όταν θα γίνει θ_ αλλάξουν γνώμη_, απαντούσε ο
Αντώνης _όπως θ_ αλλάξουν γνώμη όταν θα κάνουμε το
τραμ_.
Εκατοντάδες οι προκλήσεις, δεκάδες τα όνειρα... Το
τραμ, το Κέντρο Εφαρμοσμένης Τεχνολογίας στο Γκάζι, η
οργάνωση των υπηρεσιών καθαριότητας, η προμήθεια των
100 απορριμματοφόρων και των κάδων καθαριότητας, τα
σχέδιά του για τη συμμετοχή των Αθηναίων στην
προσπάθεια να γίνει η πόλη πιο καθαρή, οι ξαφνικές
απεργίες των συντεχνιών που κρατούν όμηρους τους
Αθηναίους (ενώ ο Δήμαρχος πέθαινε οι συντεχνίτες
ανακοίνωσαν ότι αρχίζουν στάσεις εργασίας με _θεσμικά
και οικονομικά αιτήματα_) , η οργάνωση των συνεργείων
για τα οχήματα καθαριότητας στη Ζοφριά, στη Λένορμαν
και στην Ιερά Οδό, τα προβλήματα του Οργανισμού
Νεολαίας και ’θλησης και της ΔΕΦΑ αλλά και των άλλων
οργανισμών και επιχειρήσεων του Δήμου Αθηναίων.
Για όλα συζητούσε ο Αντώνης και για όλα ενδιαφερόταν
και παρά την άποψη που είχαν γι_ αυτόν μερικοί
(καλοί) συνάδελφοι πρέπει να τους πω ότι σ_ ένα
σημείο έκαναν μέγα λάθος.
O Αντώνης Τρίτσης ήταν ένας από τους λίγους,
ελάχιστους, ανθρώπους σ_ αυτήν τη χώρα που είχε
κάποιο όραμα. Μπορεί ορισμένες φορές να έλεγε και να
έκανε πράγματα που φαίνονταν (και ήταν) υπερβολικά,
σε πολλά πράγματα μπορεί να μη συμφωνούσες μαζί του,
αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι που έχουν οράματα.
Απρόσμενοι, αιρετικοί, ριζοσπάστες, τρελοί...
Όπως ίσως θυμάστε συνάντησα για πρώτη φορά τον Αντώνη
Τρίτση όταν μου πρότεινε να είμαι υποψήφιος για τις
δημοτικές εκλογές του _90. H απάντηση ήταν αρνητική
αφ_ ενός διότι δεν με ενδιέφερε η πολιτική κι αφ_
ετέρου διότι γνώριζα ότι η δουλειά μου δεν μου
επέτρεπε να ασχοληθώ με τα κοινά όπως θα ήθελα και
όπως θα έπρεπε. Ένα μήνα αργότερα, λίγες μέρες πριν
λήξει η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων,
ξανατηλεφώνησε. Του είπα ότι θα έκανα το βήμα αν μου
υποσχόταν ότι θα με χρησιμοποιήσει στους δυό-τρείις
τομείς που γνωρίζω καλά.
Οι εκλογές έγιναν, εσείς με ...ψηφίσατε (κι εγώ
αισθάνθηκα τιμή αλλά και ...τρόμο!) και έτσι άρχισε η
παρουσία μου στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου
Αθηναίων. Όπως όλοι οι αιθεροβάμονες, έτσι κι εγώ
πίστευα ότι τα πράγματα που ήθελα να κάνω θα γίνονταν
γρήγορα, ακριβώς επειδή βρισκόμουν μέσα στο _κέντρο
λήψης αποφάσεων_. Μετά από 6 μήνες κατάλαβα πόσο
λάθος είχα κάνει. Ακόμα και η πιό μικρή απόφαση
πρέπει να περάσει από διαδικασίες (και επιτροπές επί
επιτροπών) που θά έκαναν και τον πιό συγκροτημένο
άνθρωπο να χάσει το θάρρος του. Έτσι λειτουργεί η
αποκαλούμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση που, σε τελική
ανάλυση, κάθε άλλο παρά τοπική είναι. O Δήμος
Αθηναίων (όπως και όλοι οι Δήμοι) είναι δέσμιοι της
κεντρικής εξουσίας και τίποτα δεν γίνεται αν πρώτα
δεν δώσει την έγκρισή του κάποιος υπουργός (ή
πρωθυπουργός).
Παρ_ όλα αυτά πιστεύω ότι κατάφερα να κάνω δυό-τρία
πράγματα που πιστεύω ότι είναι σημαντικά (αλλαγή του
συστήματος προμηθειών του ιματισμού των εργαζομένων
στο Δήμο, αλλαγή της διακήρυξης για την προμήθεια
απορριμματοφόρων, ώστε να συμπεριληφθεί και η
ελληνική βιομηχανία, οργάνωση του ευρωπαϊκού
προγράμματος Polis και ανάληψη της ευθύνης του
προγράμματος για την προώθηση των ηλεκτρικών οχημάτων
στην πόλη των Αθηνών κ.λπ.).
Την Κυριακή 29 Μαρτίου, στις 6 το απόγευμα, λίγες
ώρες πριν υποστεί το δεύτερο και μοιραίο εγκεφαλικό,
επισκέφθηκα τον Αντώνη στο δωμάτιό του στο Ιατρικό
Κέντρο. Ήταν _μια χαρά_.
M_ αγκάλιασε και μετά, αφού με κοίταξε προσεκτικά ,
είπε: _Τί χάλια είναι αυτά που έχεις; Εσύ πρέπει να
βρίσκεσαι σ_ αυτό το κρεβάτι κι όχι εγώ_.
Τίποτα δεν έδειχνε αυτό που θα επακολουθούσε στις 5
τα ξημερώματα. O Δήμαρχος ήταν όπως τον ήξερα.
Γεμάτος όρεξη για ζωή, μ_ εκείνο το καταλυτικό του
χιούμορ που δεν άφηνε τίποτα _όρθιο_ υποσχέθηκε ότι
μόλις _έβγαινε_ θα ξεκινούσαμε μαζί το Γκάζι και θα
πετούσαμε με ανεμόπτερο (ο Αντώνης είχε κάνει, παλιά,
αρκετά μαθήματα με την Αερολέσχη Αθηνών).
Για μισή περίπου ώρα μιλήσαμε για τα προβλήματα του
Δήμου, για τις υπηρεσίες καθαριότητας, για το
οικονομικό πρόβλημα, τον κινηματογράφο, τα
...σωληνάκια του ορού που τον εμπόδιζαν να κινηθεί...
_Την Τρίτη θα είμαι πίσω στο γραφείο και θα τα πούμε
πιό ήρεμα_ είπε και πρόσθεσε _Πρόσεχε τον εαυτό σου.
Δεν σε βλέπω καλά_.
Στις 5.30 της Δευτέρας 30 Μαρτίου έπεσε σε κώμα.
Μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές (6/4) ο
Αντώνης εξακολουθεί να δίνει τη μάχη με τη ζωή. Οι
γιατροί λένε ότι μόνο ένα θαύμα μπορεί να τον σώσει.
Οι δημότες, ο Δήμος Αθηναίων και οι πολλοί και καλοί
του φίλοι θα είμαστε πιό φτωχοί χωρίς τον
αιθεροβάμονα Κεφαλλήνιο και τα _τρελά_ του
οράματα._Κ.Κ.
Υ.Γ. Στη διάρκεια του επεισόδιου οι εφημερίδες κατακεραύνωσαν
(και δικαιολογημένα) τη συμπεριφορά ορισμένων δημοτικών
συμβούλων που φρόντισαν να _πεθάνουν_ το Δήμαρχο πριν της ώρας
του αλλά και ορισμένων που συζητούσαν το θέμα της διαδοχής
στους διαδρόμους του Ιατρικού Κέντρου. Ξέχασαν, ως συνήθως, να
διαχωρίσουν τα πρόβατα από τα ερίφια και στα κομματικά
παιχνίδια ενεπλάκησαν κι εκείνοι που καμιά σχέση δεν είχαν
(και δεν πρόκειται να έχουν) μ_ αυτά.
ΓΚΡΑΝΤΕ ΜΑΕΣΤΡΟ ΚΑΛΑΜΠΟΡΤΖΟ
Μασκαρά, Γκρέκο μασκαρά...
O δρόμος που οδηγεί στη μικρή κωμόπολη είναι πιστό
αντίγραφο της εικόνας της νεοελλάδας. Μια άσφαλτος
γεμάτη λάκους, σωρούς με σκουπίδια στο πλάι του
δρόμου, που εγκαταλελειμμένα, σκελετωμένα ζώα ψάχνουν
για τροφή, άδεια κουτιά αναψυκτικών που οι εκπρόσωποι
του περιούσιου _λαού_ πετάνε απ_ τις _κούρσες_ τους
και τα _επαγγελματικά_ τους, ξεκοιλιασμένα στρώματα,
σωμιέδες, ντενεκέδες, μπάζα, σουβλατζίδικα, τσίκνα
και, φυσικά, αυτοκίνητα... Αλλά τί αυτοκίνητα!
Απαστράπτουσες BMW 520, χαμηλωμένες Μερτσέντες 190E,
χαμηλωμένα Μάζντα RX7 και γκαστρωμένα Νισάν, Τογιότα
και VW Ταρό, με λάστιχα που προεξέχουν 20 εκατοστά
απ_ τα φτερά, με θηριώδη επινικελωμένα ρολ μπαρ,
τρομερούς προφυλακτήρες και ηλεκτρικούς _εργάτες_,
τρέχουν για να κερδίσουν τον επιούσιο.
Στον κεντρικό δρόμο της πόλης γίνεται το _έλα να
δεις_. Εκατοντάδες αυτοκίνητα, παρκαρισμένα σε διπλή
και τριπλή σειρά κλείνουν το μοναδικό πέρασμα για την
Αθήνα. Οι οδηγοί τους συζητάνε απ_ τ_ ανοιχτά
παράθυρα, περιφέρονται άσκοπα, διαπληκτίζονται,
φτύνουν στο δρόμο και συμπληρώνουν δελτία προπολότο.
Λίγα μέτρα πιό κάτω, μπροστά σε μια έκθεση που
θυμίζει τις εκθέσεις του Μονάχου, μια ομάδα σκληρά
εργαζομένων αεριτζήδων κορτάρει τις απαστράπτουσες
_μερσεντέ_, το νέο status symbol των φοροδιαφευγόντων
αγροτοεπαγγελματοβιοτεχνών πάσηςΕλλλάδος. Στο
πεζοδρόμιο, μπροστά στην έκθεση κλείνονται συμφωνίες
εκατομμυρίων.
_Πόσο κάνει αυτό;_ ρωτάει ένας τύπος με πέτσινο
μπουφάν και μαύρα λουστρίνια παπούτσια.
_Οκτώ χαρτιά_, απαντάει ο πωλητής, ένα ον κάπου
ανάμεσα στον άνθρωπο και στο σκουλήκι.
_Έχει κασετόφωνο;_
_Έχει_
_Έχει ερκοντίσιο;_
_Κι απ_ αυτό_
_Έχει αμπεσέ;_
_Μέσα..._
H συμφωνία κλείνεται, τα _χαρτιά_ βγαίνουν απ_ το
χαρτοφύλακα, ο άνθρωπος-σκουλήκι τα ρίχνει στη
_δεξιά_ κι ο αγοραστής, ο τύπος που κανένα κράτος,
καμιά κυβέρνηση, καμιά εφορία, κανένα δημόσιο ταμείο
δεν έχει καταφέρει ν_ ανακαλύψει, αναχωρεί στο τιμόνι
της _μπεμβέ_.
Έτσι απλά. Χωρίς αποδείξεις, χωρίς ΦΠΑ, χωρίς
δηλώσεις εισοδήματος ο άνθρωπός μας χάθηκε στην
κυκλοφορία μ_ ένα αυτοκίνητο αξίας 8 εκατομμυρίων.
Κανείς δεν ξέρει πού βρήκε τα λεπτά, κανείς δεν ξέρει
από πού έρχεται και πού πάει. Απλώς κυκλοφορεί
ανάμεσά μας, προκαλώντας το κοινό αίσθημα (όσο έχει
απομείνει) και κάνοντας τους τίμιους ανθρώπους να
αισθάνονται ως οι γνωστοί μ...
Δεκάδες χιλιάδες _άτυπες_ ανταλλαγές σαν αυτή
γίνονται καθημερινά στην Ελλάδα όχι βέβαια μόνο στις
αγοραπωλησίες αυτοκινήτων αλλά σε όλους τους τομείς
της λεγόμενης _οικονομίας_.
Όπως κι εσείς έτσι κι εγώ ακούω τις ειδήσεις στην
τηλεόραση και διαβάζω τις εφημερίδες. Ακούω για
νομοσχέδια και αποφάσεις, για βαριές ποινές σε
παραβάτες, για φυλακίσεις φοροφυγάδων αλλά αυτό που
κανείς μας δεν ακούει είναι το ποιός θα κάνει τους
ελέγχους και θα επιβάλλει τις ποινές! Μήπως η
παράλυτη και αλωμένη κρατική _μηχανή_, αυτή η σύναξη
των ασκόπως περιφερομένων που δεν ενδιαφέρεται για
τίποτα άλλο από _κινητοποιήσεις_ και απεργίες; Τον
περασμένο μήνα η χώρα έμεινε χωρίς καύσιμα από τις
απεργίες των εφοριακών και των τελωνειακών. Δεκάδες
φορτηγά που μετέφεραν ευαίσθητα προϊόντα
ακινητοποιήθηκαν στα σύνορα, η τροφοδοσία των πλοίων
σταμάτησε, οι εταιρίες πετρελαιοειδών σήκωσαν κι
αυτές τα χέρια (γιατί κατά το νόμο στην παράδοση
καυσίμων πρέπει να παρίσταται και τελωνειακός),
αυτοκίνητα ακινητοποιήθηκαν, η νοθεία πήγε σύννεφο κι
όλα αυτά ξέρετε γιατί;
Διότι, όπως διάβασα στα NEA της 19.3, οι εφοριακοί
και οι τελωνειακοί τσακώνονται για το ποιός θα
διαχειρίζεται τον ....ΦΠΑ στα εισαγόμενα προϊόντα.
Και καλά θα μου πείτε... Γιατί τόση πρεμούρα ν_
αναλάβουν οι κηφήνες τη διαχείριση του ΦΠΑ; Διότι
(διαβάστε και φρίξτε) οι τελωνειακοί υποστηρίζουν ότι
_αν τους αφαιρεθεί το έργο, ενδεχομένως να προκύψει
θέμα πλεονάζοντος προσωπικού, ίσως και θέμα
απολύσεων!_.
Και σαν να μη μας έφτανε το πρώτο χτύπημα ήλθε και
δεύτερο, ακόμα πιό σκληρό αυτήν τη φορά, από την
πλευρά των εφοριακών. Όπως δήλωσε στην ίδια εφημερίδα
ο αντιπρόεδρος των εργαζομένων στις ΔΟΥ _αν η
διαχείριση του ΦΠΑ παραμείνει στα τελωνεία θα
δημιουργηθούν πολλά προβλήματα και θα υπάρξει
ασυνέπεια με τις κοινοτικές επιταγές που ορίζουν ότι
μόνο μία ενιαία υπηρεσία πρέπει να διαχειρίζεται τον
ΦΠΑ..._.
Γι_ αυτούς λοιπόν τους ...λόγους η Έλλάδα παρέλυσε τη
στιγμή που έπρεπε να βρίσκεται στον κολοφώνα της
απόδοσής της λόγω των γνωστών προβλημάτων με τους
γείτονές της. Αλλά ποιός απ_ τους συντεχνίτες
ενδιαφέρεται πραγματικά για την πατρίδα του; Κανείς,
ούτε βέβαια τα χλωμά, συμπλεγματικά πρόσωπα που
παριστάνουν τους ηγέτες του συνδικαλιστικού
κινήματος. Γιατί, αν νοιάζονταν πραγματικά, δεν θα
εξαπέλυαν τους ξύλινους μύδρους τους εναντίον της
όποιας (και το εννοώ αυτό) κυβέρνησης αλλά και
εναντίον των ηθοποιών που παριστάνουν τους
_εργαζόμενους_ στον _ευρύτερο δημόσιο τομέα_.
Ακούσατε ποτέ κανέναν απ_ αυτούς να μιλάει για τον
ασύδοτο χρηματισμό, τις κλεψιές, τις καταστροφές της
περιουσίας του ελληνικού λαού;
Κανείς Έλληνας υπήκοος ή _εργαζόμενος_ δεν
φοροδιαφεύγει, κλέβει, εξαπατά. Τα πάντα τα κάνει το
...κράτος έστω κι αν το κράτος είναι αυτοί οι ίδιοι!
Με κανέναν τρόπο δεν αποσείω τις ευθύνες των
κυβερνήσεων που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες απ_
την Έλλάδα. Όλοι αυτοί οι (με ελάχιστες εξαιρέσεις)
φαφλατάδες που ανέλαβαν την εξουσία έχουν το
μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης γιατί ήταν αυτοί που
ποτέ δεν είπαν την αλήθεια στο _λαό_. Από τη μιά το
περίφημο _πολιτικό κόστος_ και απ_ την άλλη η
ασχετοσύνη και η ανικανότητά τους δημιούργησε αυτό το
κοινωνικό τέρας που έχει μόνο απαιτήσεις και καμία
υποχρέωση. Αυτοί το διόρισαν, το χάιδεψαν, το
παρέσυραν, το παραμύθιασαν, αυτοί το έκαναν να
πιστεύει ότι η Έλλάδα είναι το κέντρο της γης και
χωρίς αυτή καμιά χώρα δεν μπορεί να ...ζήσει, αυτοί
δημιούργησαν και εξέθρεψαν τους Πινόκιο του
κομματικού _συνδικαλισμού_, αυτοί έμαθαν το λαό να
κλέβει, αυτοί δημιούργησαν τους κοσκωτάδες, αυτοί
εξέθρεψαν τους χούλιγκανς, αυτοί έφτιαξαν αυτήν τη
θλιβερή νεολαία που ξημεροβραδιάζεται στα γήπεδα και
όταν τη ρωτήσεις ποιός είναι ο Πλάτων ή ο
Μακρυγιάννης, σου απαντά ότι είναι ...στάσεις
λεωφορείου και τρόλεϊ.
Και δεν σταμάτησαν εκεί οι ολετήρες. Φρόντισαν να
καταστρέψουν τα πάντα από τη διδαχή και τη μελέτη
της αρχαίας γλώσσας μέχρι τη σημασία της σημαίας.
’κουγα προχτές σ_ ένα σταθμό ένα τσογλάνι να _κάνει
πλάκα_ με τη γιορτή της 25ης Μαρτίου, να λοιδωρεί τη
σημασία της γιορτής και τα στρατεύμενα παιδιά της
Έλλάδας. Παρ_ όλο που οι λέξεις εθνικοφροσύνη και
προγονοπληξία μου προκαλούν αλλεργία, μου ήλθε να
κάνω εμετό καθώς άκουγα άλλα καλόπαιδα να αφοδεύουν
πάνω στους τάφους εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για
να μπορούν σήμερα να μιλάνε ελεύθερα στους
ραδιοσταθμούς. Αυτή είναι η θλιβερή, αντεστραμμένη
πραγματικότητα μιας χώρας που είναι πρότυπο στη
διάλυση.
Έτσι που πας _μεγάλε_ δεν θα σου πάρουν μόνο την
Κύπρο, τη Θράκη και τη Μακεδονία αλλά και το σώβρακο.
Και το χειρότερο είναι, θλιβερέ, ότι πάντα θα
βρίσκεις τις καταλλήλες προφάσεις για να
δικαιολογήσεις τ_ αδικαιολόγητα όπως έκανες πρόσφατα
με το νοθεύμενο λάδι. Κανείς, ούτε οι παραγωγοί, ούτε
οι αναμίκτες, ούτε οι έμποροι ήξεραν τίποτα για το
φόνο. Ποιός έφταιγε; Μά οι _έμποροι_, οι _ξένες
εταιρίες_ και η _κυβέρνηση_. Κανείς Έλληνας
ελαιοπαραγωγός δεν ήξερε τίποτα για το φόνο. Το λάδι
ήλθε μόνο του από την Ισπανία, μόνο του αναμίχθηκε με
τα λάδια που παράγονται στην Έλλάδα, μόνο του
διατέθηκε, μόνο του πήγε στην Ευρώπη και μόνο του μας
έκανε ρεζίλι σαν χώρα. Κανείς δεν λέει ότι υπάρχει
και η πιθανότητα κάποιοι ν_ ανάμειξαν το ντόπιο λάδι
με φτηνό ξένο για να εισπράξουν τις ...επιδοτήσεις
της EOK.
Πόσο αληθινοί (και παρεξηγημένοι) είναι οι στίχοι στο
πικρό τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα...Μασκαρά, γκρέκο
μασκαρά...Κ.Κ.
ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ ΝΤΙΖΕΛ
H μεγάλη παρεξήγηση
Θα επιτραπεί ή όχι η χρήση των ντίζελ στις πόλεις; H
απόφαση των _συναρμοδίων_ υπουργών εξακολουθεί να
καρκινοβατεί ανάμεσα στο μύθο και στην -επιστημονική-
πραγματικότητα, παρά το γεγονός ότι οι κινητήρες
ντίζελ είναι κατά 15% -τουλάχιστον- πιό οικονομικοί
από τους βενζινοκινητήρες και, αν πιστέψουμε τις
αρμόδιες υπηρεσίες της EOK, το ίδιο καθαροί με τους
βενζινοκινητήρες (διαφορετικά οι ευρωπαϊκές
κυβερνήσεις θα απαγόρευαν τη χρήση τους).
Γιατί λοιπόν απαγορεύονται στην Ελλάδα; Διότι ο
καπνός που βγάζουν οι άθλια συντηρημένοι κινητήρες
των λεωφορείων της ΕΑΣ αλλά και οι ακόμα πιό άθλια
συντηρημένοι πετρελαιοκινητήρες των ταξί, τους έχει
καταδικάσει στη συνείδηση των _οικολόγων_ και των
οικολογούντων.
Ας δούμε πως έχει το θέμα. Οι μετρήσεις που κάνει η
EOK για την κατανάλωση των κινητήρων των επιβατικών
αυτοκινήτων (EC 15) γίνονται αφού ο κινητήρας έχει
ζεσταθεί. Όμως, πάλι σύμφωνα με τις μετρήσεις της
EOK, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι μετακινήσεις
με επιβατικά αυτοκίνητα δεν ξεπερνούν τα 10
χιλιόμετρα πράγμα που σημαίνει ότι ο μέσος οδηγός
ξεκινά να καλύψει αυτά τα 10 χιλιόμετρα με κρύο
κινητήρα. Όμως, όπως ακόμα και οι τελειόφοιτοι των
ελληνικών AEI γνωρίζουν, οι βενζινοκινητήρες
καταναλίσκουν πολλαπλάσια ποσότητα καυσίμου (και
εκπέμπουν πολλαπλάσια ποσότητα ρυπαντών) όταν είναι
_παγωμένοι_. Οι ίδιοι γνωρίζουν ότι οι καταλύτες δεν
λειτουργούν στο μάξιμουμ της απόδοσής τους όταν ο
κινητήρας είναι κρύος. Στη διάρκεια της προθέρμανσης
οι βενζινοκινητήρες είναι _βρώμικοι_ και
αντιοικονομικοί.
Σε αντίθεση οι πετρελαιοκιντήρες είναι το ίδιο
οικονομικοί (και οι εξατμίσεις τους το ίδιο καθαρές
ακόμα και αν συγκριθούν μ_ εκείνες των καταλυτικών
κινητήρων), είτε εργάζονται κρύοι, είτε ζεστοί.
Μια από τις παλαιότερες και σοβαρότερες εταιρίες
έρευνας στον κόσμο στους κινητήρες εσωτερικής καύσης,
είναι η βρετανική Ρικάρντο Κονσάλτινγκ Εντζινίαρς,
μια εταιρία που δεν υπακούει σε καμιά εταιρία και σε
κανένα συμφέρον. Πριν λίγο καιρό η Ρικάρντο περάτωσε
μια ιδιαίτερα σημαντική δοκιμή. Οι άνθρωποί της
οδήγησαν στην πόλη και στην ύπαιθρο και για 30.000
χιλιόμετρα δύο αυτοκίνητα. Ένα βενζινοκίνητο με
κινητήρα 1.800 κ.εκ. και ένα πετρελαιοκίνητο με
κινητήρα 2.500 κ.εκ. H κατανάλωση του βενζινοκίνητου
ήταν 10.64 λίτρα/100 χλμ. και του πετρελαιοκίνητου
7.89 λίτρα/100 χλμ., πράγμα που σημαίνει πραγματική
οικονομία της τάξης του 35% κι αυτό μόνο σε καύσιμο
αφού ανάλογη, αν όχι μεγαλύτερη, είναι και η μείωση
της εκπομπής ρυπαντών.
Για να δείτε τί σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί δεν έχετε
παρά να πάρετε το κομπιουτεράκι σας για να λύσετε ένα
εύκολο _πρόβλημα_.Φαντασθείτε ότι από _αύριο_ το πρωί
ένα εκατομμύριο σύγχρονα επιβατικά αυτοκίνητα 1400
κ.εκ. που κατά μέσο όρο καταναλίσκουν 9 λίτρα/100
χλμ. παύουν να είναι βενζινοκίνητα και γίνονται
πετρελαιοκίνητα και καταναλίσκουν 35% λιγότερο
καύσιμο! Πόση οικονομία καυσίμου θα κάνουν; Πόσο θα
μειωθούν οι ρυπαντές και πόσο το συνάλλαγμα που
πληρώνουμε για πετρέλαιο;
Μα, θα πείτε, αν πράγματι είναι έτσι γιατί ο κόσμος
δεν αγοράζει πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα; Την απάντηση
σας την έδωσα ήδη. Αφ_ ενός φταίνε οι οικολογούντες
κι αφ_ ετέρου η ελληνική νομοθεσία που τιμωρεί τα
κυβικά εκατοστά. Κι επειδή οι πετρελαιοκινητήρες
πρέπει, για να αποδόσουν την ίδια ισχύ μ_ ένα
βενζινοκινητήρα, να έχουν μεγαλύτερο κυβισμό, αυτό
αυτόματα τους εξαποστέλλει στο πυρ το εξώτερον και η
εθνική οικονομία αλλά και το περιβάλλον υποφέρουν από
την άγνοια του νομοθέτη και τη βλακεία των
οικολογούντων.
Ένα ακόμα παράδειγμα που έρχεται να προστεθεί στη
σωρεία των παραδειγμάτων που συνθέτουν την
αντεστραμμένη νεοελληνική πραγματικότητα._Κ.Κ.
OI ΔΟΚΙΜΕΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ (II)
Προσωπικής κατάθεσης συνέχεια και, προσωρινό, τέλος.
H ώρα ήταν 17.30 το απόγευμα και το κομβόϊ των τριών
κουπέ που δοκιμάζουμε σ_ αυτό το τεύχος, επέστρεφε
στην Αθήνα μετά από μια συγκριτική διαδρομή 600
χιλιομέτρων. Τα τρία αυτοκίνητα είχαν καλύψει,
συνολικά, 1.800 περίπου χιλιόμετρα σε μιά πραγματικά
ξεχωριστή μέρα που περιελάμβανε τα πάντα. Οι οδηγοί
τους, ο Πάνος Φιλιππακόπουλος, ο Σπύρος Κάγκας και ο
υπογράφων (ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου, ο κατ_ εξοχήν
αρμόδιος για τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα ήταν μακριά,
τρέχοντας σ_ ένα Ράλλυ του Πρωταθλήματος) επέστρεφαν
στην Αθήνα μετά από μια κουραστική αλλά πανέμορφη από
κάθε πλευρά ημέρα που είχε αρχίσει στις 09.00 με την
αναχώρηση από τα γραφεία μας στη Γοργίου 6. Στο δρόμο
είχαν οδηγήσει όλοι όλα, είχαν κάνει επίσκεψη
αβροφροσύνης στους καλούς τους φίλους στο ΚΕΑΤ/ΣΟΤ
στο αεροδρόμιο της Ανδραβίδας (μη φοβάσθε κ. Αρχηγέ.
Οι 4T πραγματοποίησαν την επίσκεψή τους στο τέλος της
εργάσιμης ημέρας!), είχαν ανταλλάξει απόψεις,
μετρήσει καταναλώσεις, κρατήσει τις απαραίτητες
σημειώσεις και τραβήξει λίγες, ελάχιστες φωτογραφίες!
O λόγος ήταν βέβαια ο καιρός. Το χαμηλό βαρομετρικό
που κάλυπτε τη νοτιοδυτική Πελοπόννησο και οι
συνεχείς καταιγίδες έκαναν την οδήγηση δύσκολη αλλά
και απαιτητική για τους δοκιμαστές. H εθνική οδός
Αθηνών - Πατρών και οι δρόμοι μέχρι την Κυλλήνη
γλιστρούσαν απελπιστικά αφού, όπως μας είπαν οι
κάτοικοι της περιοχής, είχε να βρέξει απ_ το
Δεκέμβριο! Ένα στρώμα από λιωμένο λάστιχο, σκόνη και
λάδια κάλυπτε την ήδη απαράδεκτη επιφάνεια του
δρόμου, το ίδιο στρώμα που οδήγησε στο πολύνεκρο
δυστύχημα στη Στυλίδα.
Οι συνθήκες ήταν _ιδανικές_ για τους δοκιμαστές του
περιοδικού. Μέσα σ_ αυτό το απόλυτα _εχθρικό_
περιβάλλον είχαν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν πλήρως
την απόδοση, την απόκριση και, το κυριότερο, την
ασφάλεια του κάθε αυτοκινήτου, που το εύρος της δεν
περιορίζεται βέβαια μόνο στο κράτημα ή στην απόδοση
του κινητήρα και στην αποτελεσματικότητα των φρένων,
αλλά απλώνεται σε τομείς όπως είναι η λειτουργία των
καθαριστήρων, η ορατότητα εμπρός και πίσω, η θέση
οδήγησης, ακόμα και το σύστημα κλιματισμού. Δοκιμάστε
να ταξιδέψετε μ_ αυτές τις συνθήκες και θα δείτε ότι
σε ορισμένα αυτοκίνητα τα πλαϊνά κρύσταλλα θαμπώνουν
τόσο πολύ, ώστε είναι αδύνατον να δεις τους καθρέπτες
οπισθοπορείας. Ένα καλά σχεδιασμένο σύστημα
φροντίζει, εκτός από το να εξασφαλίζει τη σωστή
κατανομή θερμού ή ψυχρού αέρα στο πρόσωπο και στα
πόδια του οδηγού, να στέλνει ψυχρό αέρα και στα
κρύσταλλα των θυρών.
Για μεγάλα χρονικά διαστήματα η κατάσταση ήταν τόσο
άσχημη ώστε η ταχύτητα του κομβόι έπεφτε στα 80
χ.α.ω. από την ταχύτητα ταξιδιού που οι δοκιμαστές
είχαν θέσει σαν στόχο.
Είχα κλείσει το προηγούμενό μου σημείωμα για τη
διαδικασία των δοκιμών με την υπόσχεση ότι θα σας
μιλήσω για το πώς ένας καλός δοκιμαστής, αξιολογεί τα
φρένα, τη θέση οδήγησης, την ορατότητα, τα όργανα, το
σύστημα κλιματισμού, την ποιότητα κατασκευής και τον
εξοπλισμό.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα φρένα, ένα σύστημα που η
συντριπτική πλειοψηφία των οδηγών θεωρεί ότι είναι
...ίδιο σε όλα τ_ αυτοκίνητα. E, λοιπόν πιστέψτε με
ότι δεν είναι! Οι διαφορές από αυτοκίνητο σε
αυτοκίνητο μπορεί να είναι τόσο μεγάλες ώστε, το ένα
μοντέλο να εμπεριέχει το ατύχημα και το άλλο να το
έχει σχεδόν αποκλείσει. O δοκιμαστής που νοιάζεται
για τον αναγνώστη του, θέτει στον εαυτό του τα
παρακάτω ερωτήματα: είναι τα φρένα _βαριά_ ή ελαφρά;
Το πεντάλ χρειάζεται μεγάλη ή μικρή πίεση για να
προσφέρει το ζητούμενο έργο; Τα φρένα _πιάνουν_
απότομα με αποτέλεσμα να ακινητοποιούνται
(μπλοκάρουν) οι τροχοί ή η απόδοσή τους είναι
γραμμική (όση επιβράδυνση _ζητάει_ ο οδηγός τόση
παίρνει). Έχουν καλή αίσθηση; Μπορεί ο οδηγός να
_διαισθανθεί_ το επικείμενο μπλοκάρισμα των τροχών
στο στεγνό και στο βρεγμένο δρόμο ή η λειτουργία των
τροχών είναι _αποκομμένη_ από τις αισθήσεις του;
Ποιοί τροχοί μπλκάρουν πρώτα; Οι εμπρός ή οι πίσω;
Αντέχουν στην παρατεταμένη και σκληρή χρήση ή χάνουν
την αποτελεσματικότητά τους μετά από δυό-τρία δυνατά
_πατήματα_; Πώς συμπεριφέρονται αν κάποιος κατεβαίνει
ένα βουνό με πλήρες φορτίο (πέντε άτομα και
αποσκευές). Αν το αυτοκίνητο διαθέτει σύστημα
αντιακινητοποίησης (ABS) πόσο _δυνατά_ πρέπει ο
οδηγός να πατήσει το πεντάλ για να ενεργοποιηθεί το
σύστημα; Ποιά είναι η _αίσθηση_ που περνάει μέσα απ_
το σύστημα διεύθυνσης; Ποιά η συμπεριφορά του
τιμονιού; Διατηρεί ο οδηγός τον έλεγχο του
αυτοκινήτου ή τον χάνει επειδή το σύστημα αδυνατεί να
ανταποκριθεί;
Πολλές και δύσκολες οι ερωτήσεις που τίθενται στο
δοκιμαστή και ακόμα περισσότερες του απλού οδηγού,
που δεν έχει (και δεν είναι υποχρεωμένος) τις γνώσεις
και την πείρα του επαγγελματία. Όλες όμως
ανιχνεύονται και απαντώνται αν κανείς διαθέτει τις
απαραίτητες γνώσεις αλλά και την ικανότητα να τις
μεταφέρει στον ενδιαφερόμενο.
Ήλθε όμως η στιγμή να ρωτήσετε πώς συμπεριφέρεται ένα
καλό σύστημα φρένων και θα σας απαντήσω αμέσως. Ένα
καλό σύστημα πρέπει να δίνει στον οδηγό ακριβώς αυτό
που ζητάει και ούτε ένα ιώτα περισσότερο ή λιγότερο.
O οδηγός πρέπει να αισθάνεται ακριβώς τη σχέση
ανάμεσα στη δράση (πάτημα του πεντάλ του φρένου) και
στην αντίδραση (βαθμός επιβράδυνσης). Τα καλά φρένα
έχουν μια παράξενη και δύσκολη στην περιγραφή
αίσθηση. O οδηγός νιώθει σαν να είναι το πέλμα του σε
άμεση επαφή με τα υλικά τριβής που ακουμπούν στους
δίσκους (και κατ_ επέκταση με το δρόμο). Όσο πιέζει
το πεντάλ, τόση επιβράδυνση παίρνει. Αντίθετα, σ_ ένα
κακό σύστημα φρένων ο οδηγός αισθάνεται ότι οι
εντολές του φθάνουν _παραμορφωμένες_ στους τροχούς.
Ελάχιστη πίεση στο πεντάλ μπορεί να τους μπλοκάρει ή
αντίθετα μεγάλη πίεση να μην έχει το προσδοκώμενο
αποτέλεσμα. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα όμως είναι όταν
το αυτοκίνητο έχει πολύ ισχυρό υδραυλικό σύστημα με
αποτέλεσμα, η παραμικρή πίεση στο πεντάλ να
ακινητοποιεί τους εμπρός ή πίσω τροχούς. Αν
ακινητοποιήσει πρώτα τους εμπρός τότε ο οδηγός μένει
χωρίς τιμόνι. Αν ακινητοποιήσει πρώτα τους πίσω η
εκτροπή είναι θέμα δεκάτων του δευτερολέπτου.
Σε πολλά αυτοκίνητα το πεντάλ του φρένου έχει μια
σπογγώδη αίσθηση που κάνει τον οδηγό να πιστεύει ότι
όταν πατάει το πεντάλ ...λυγίζει το στέλεχος! _Πότε
θα πιάσουν;_ αναρωτιέται ο άτυχος χειριστής αλλά
είναι πολύ αργά όταν το αυτοκίνητό πέφτει πάνω στο
προπορεύομενο όχημα ή στην κολόνα της ΔΕΗ. Σε άλλα
πάλι συστήματα τα φρένα _πιάνουν_ όποτε θέλουν και σε
όποιον τροχό θέλουν. Και σ_ αυτήν την περίπτωση η
εκτροπή είναι θέμα δευτερολέπτων.
Τα τελευταία χρόνια και με την εμφάνιση του ABS
παρουσιάστηκαν νέα προβλήματα. Σε ορισμένα αυτοκίνητα
το σύστημα παύει να λειτουργεί σε σκληρά φρεναρίσματα
_έκτακτης ανάγκης_. H αίσθηση που έχει τότε ο οδηγός
είναι ότι έσβησε ο κινητήρας και το σύστημα έμεινε
χωρίς υδραυλική υποβοήθηση.
Ένα από τα αυτοκίνητα της συγκριτικής μας δοκιμής για
παράδειγμα (η Σέλικα) είχε άριστα αλλά πολύ _ισχυρά_
φρένα και δεν διέθετε ABS. Στο στεγνό τα φρένα δεν
είχαν κανένα πρόβλημα. Ένας καλός οδηγός μπορούσε να
επιβραδύνει χρησιμοποιώντας το επίκτητο σύστημα
αντιμπλοκαρίσματος των τροχών που διαθέτει ο κάθε
καλός οδηγός. H ισχυρή τους υποβοήθηση όμως τα έκανε
ιδιαίτερα ευαίσθητα στο βρεγμένο. Αν ο οδηγός δεν
ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός οι τροχοί μπλοκάριζαν
αμέσως. Αντίθετα, τα φρένα του Νισάν και του Χόντα
είχαν σωστή γραμμική απόκριση και διέθεταν και
σύστημα αντιμπλοκαρίσματος με αποτέλεσμα ο οδηγός να
αισθάνεται αυτοπεποίθηση και σιγουριά, ιδιαίτερα στο
βρεγμένο δρόμο.
O επόμενος τομέας που πρέπει να ελέγξει ο δοκιμαστής
μας είναι εκείνος των ανέσεων. H μέθοδος είναι απλή.
Κάθεται στη θέση του οδηγού (και των επιβατών) και
ελέγχει το χώρο που διατίθεται για τα πόδια, βλέπει
αν το κεφάλι του ακουμπάει στην ...οροφή (σε πολλά
αυτοκίνητα η απόσταση είναι μικρότερη από ένα
εκατοστό!), αν η στεφάνη του τιμονιού ακουμπάει στα
γόνατα, αν υπάρχει αρκετός χώρος για τα πόδια στα
πεντάλ (σε αρκετά αυτοκίνητα ο οδηγός πατάει φρένο
και γκάζι μαζί), αν τα καθίσματα κρατούν το σώμα,
είναι σκληρά ή μαλακά κ.λπ.
Όσοι έχετε κάνει μεγάλα ταξίδια (από 800 ως 2.000
χιλιόμετρα σε μια-δυό μέρες) θα καταλαβαίνετε καλά τί
εννοούμε. Αν η θέση οδήγησης δεν είναι σωστή αρχίζουν
πρώτα οι πόνοι στη μέση, μετά ο γνωστός πόνος στο
_τακούνι_ του δεξιού ποδιού που πατάει το γκάζι, οι
πόνοι στον αυχένα κ.λπ. Αλλά, η κακή θέση οδήγησης
επηρεάζει και τους οδηγούς που καλύπτουν μικρές
αποστάσεις. Ένα ταξίδι μέχρι τη Θεσσαλονίκη μπορεί να
αποδειχθεί εξοντωτικό αν το τιμόνι είναι πολύ μακριά
(ή πολύ κοντά) από την ιδανική (για τον κάθε οδηγό)
θέση, αν ο οδηγός δεν έχει που ν_ ακουμπήσει το
αριστερό του πόδι (και το κρατάει μετέωρο χωρίς να το
καταλαβαίνει), αν οι διάφοροι διακόπτες είναι
_κρυμμένοι_ ή δύσκολοι στη χρήση τους, αν η πλάτη του
καθίσματος του οδηγού δεν ρυθμίζεται σωστά και χίλια
δυό άλλα πράγματα που ο δοκιμαστής μας πρέπει να
προσέξει πριν καταλήξει στο τελικό του συμπέρασμα.
Μας (και με) ρωτούν: είναι δυνατόν οι μεγάλες
αυτοκινητοβιομηχανίες να κάνουν λάθη στη σχεδίαση των
αυτοκινήτων; Και βέβαια είναι! Οι σχεδιαστές είναι κι
αυτοί άνθρωποι και κάνουν λάθη. Λάθη δεν κάνουν μόνο
εκείνοι που δεν κάνουν τίποτα ή εκείνοι που
παριστάνουν ότι κάνουν κάτι.
Και περνάμε στον τομέα της άνεσης. Παρεξηγημένος κι
αυτός από τον πολύ κόσμο, όπως ο τομέας των φρένων
αφού οι περισσότεροι οδηγοί πιστεύουν ότι άνετο
αυτοκίνητο είναι το _μαλακό_ αυτοκίνητο. _Έχει μαλακή
σουσπανσιόν_ λένε οι παλιοί εννοώντας ότι τ_
αυτοκίνητο συμπεριφέρεται στο δρόμο σαν ...βάρκα.
’νεση όμως με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει ένα
αυτοκίνητο που _πλέει_ στο δρόμο, αλλά αντίθετα, ένα
σύστημα που παρακολουθεί το δρόμο, αποσβένει σωστά
τις ανωμαλίες (χωρίς να χοροπηδάει σαν κατσίκι), που
περνάει πάνω από λακούβες και ανυψώσεις χωρίς να
σπάει τη σπονδυλική στήλη του οδηγού (και των
επιβατών). H άνεση δεν είναι μονοσήμαντη ιδιότητα
αλλά ένας συνδυασμός χαρακτηριστικών. ’νεση σημαίνει
σωστά σχεδιασμένα καθίσματα, σωστή ανάρτηση, καλό
κράτημα, καλή απόκριση των αμορτισέρ, των ελατηρίων,
χαμηλό θόρυβο απ_ τον κινητήρα, καλό σύστημα
κλιματισμού κ.λπ. ’νεση σημαίνει ότι η ανάρτηση δεν
είναι ούτε πολύ σκληρή, ούτε πολύ μαλακή, αλλά ένας
συνδυασμός των δύο που επιτρέπει στο χειριστή να
ελέγχει το σύστημα που λέγεται αυτοκίνητο κάτω απ_
όλες τις συνθήκες. Τί να κάνεις ένα όχημα που στις
στροφές γέρνει σαν πλοίο ή ένα άλλο που είναι
_κούτσουρο_ και σου _βγάζει τ_ άντερα_ στις
ανωμαλίες; Κι εδώ ο δοκιμαστής μας πρέπει να
αποβάλλει τις προσωπικές του επιλογές και να κρίνει
τ_ αυτοκίνητο με τα μάτια του μέσου οδηγού. Ακόμα
πρέπει να λάβει υπ_ όψη του τις διαφορετικές συνθήκες
που επικρατούν σε κάθε χώρα. Ένα αυτοκίνητο που είναι
_άνετο_ στην Ιταλία, τη Γαλλία ή τη Γερμανία μπορεί
να αποδειχθεί βασανιστικό στους δρόμους της Έλλάδας,
αυτά τα απολειφάδια των εργολάβων της _αρπακόλας_, με
τις γιγάντιες τρύπες και τα πασαλείμματα της ασφάλτου
πάνω στα χαντάκια που ανοίγουν οι διάφορες ευδάπ,
δεη, οτε και άλλοι οργανισμοί _κοινής ωφέλειας_.
Στην κατηγορία της άνεσης συμπεριλαμβάνεται και η
καλή ορατότητα. O δοκιμαστής πρέπει να βεβαιωθεί ότι
ο μέσος οδηγός μπορεί να δει τις _άκρες_ του
αυτοκινήτου, ότι οι καθρέφτες οπισθοπορείας δεν
αφήνουν τυφλά σημεία, ότι οι καθαριστήρες δεν
αποκολλώνται από το παρ μπριζ στις μεγάλες ταχύτητες,
ότι το πίσω παράθυρο μένει καθαρό όταν το αυτοκίνητο
κινείται στη βροχή. Ακόμα πρέπει να δει πόσο
αποτελεσματικοί είναι οι προβολείς στη μεγάλη και
μικρή σκάλα, να βεβαιωθεί ότι η μεσαία δεν τυφλώνει
τους επερχόμενους οδηγούς και γενικά ότι οι προβολείς
κάνουν ασφαλή την οδήγηση τη νύχτα.
Αν νομίζετε ότι η δουλειά του ανθρώπου μας τελείωσε,
κάνετε μεγάλο λάθος! O δοκιμαστής μας πρέπει ακόμα να
ελέγξει το σύστημα κλιματισμού (αν υπάρχει), τον
εξαερισμό (πόσο γρήγορα ανανεώνεται ο αέρας στο
εσωτερικό του αυτοκινήτου), το χώρο αποσκευών (με
αντικειμενικά κριτήρια), τον εξοπλισμό (τί
προσφέρεται σαν _στάνταρντ_ και τί σαν _έξτρα_) και,
όπως κάνουν οι δοκιμαστές των 4T, το ετήσιο κόστος
χρήσης στην Έλλάδα και όχι σε μια μακρινή χώρα της
...Αφρικής ή της Ευρώπης.
Κλείνοντας αυτήν την προσωπική κατάθεση (που βέβαια
έχει εφαρμογή σε όλους τους δοκιμαστές του περιοδικού
μας αφού όλοι σκεπτόμαστε με τον ίδιο τρόπο) θα ήθελα
να επαναλάβω κάτι που έγραψα και στο προηγούμενο
τεύχος... Όλα τα παραπάνω ισχύουν μόνο με την
προϋπόθεση ότι τα έντυπα (και οι δοκιμαστές) δεν
επηρεάζονται από φανερά ή κρυφά συμφέροντα
(προσωπικές σχέσεις, υπόγειες οικονομικές συναλλαγές,
γραφεία τύπου ακόμα και ...εθνικές στρατηγικές). Σ_
αυτό το σημείο όμως πιστεύω ότι εκείνοι που πρέπει να
κάνουν τη δοκιμή δεν είναι οι ειδικοί αλλά οι
...αναγνώστες! Στους σημερινούς δύσκολους καιρούς της
_αρπαχτής_ και του αποκαλούμενου μάρκετινγκ μόνο
αυτοί μπορούν να κρίνουν ποιοί λένε την αλήθεια και
ποιοί όχι._Κ.Κ.
ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ
Στην Έλλάδα και εκτός
Δεν πιστεύω να υπάρχει ούτε ένας αναγνώστης των 4T
που, σε κάποια στιγμή της ζωής του, δεν ονειρεύτηκε
να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στην Έλλάδα και έξω απ_ τα
σύνορά της με το